دانشمندان
پرتغالی با کشف دسته بزرگی از فسیلهای خرچنگهای عظیمالجثه منقرض شده،
زندگی گروهی در سواحل کم عمق دریاها را عامل پراکندگی و مرگ آنها توصیف
کردند.
به گزارش میراث آریا (chtn)، این فسیلها که قدمتی 465
میلیون ساله داشته و اندازه هر یک از آنها بالغ بر 90 سانتیمتر بوده است،
به گفته دیرینهشناسان، بزرگترین مفصلداران دورههای اول زمین شناسی
محسوب میشدند.
دیرینهشناسان معتقدند این گونه خرچنگها در دوره اردوویسیان (Ordovician)
در مناطق جنوبی قطب جنوب زندگی میکردهاند. به عقیده کارشناسان وجود
اکسیژن بسیار در این منطقه و آب و هوای سرد عوامل موثر عطیمالجثه شدن این
موجودات بوده است.
دانشمندان حرکت دسته جمعی این گونه جانوران را که به نوعی از خویشاوندان
دور خرچنگهای نعل اسبی امروزی محسوب میشوند، تنها دلیل گسترش یافتن
جمعیت آنها در گوشههای مختلف جهان در دورههای اولیه زمین شناسی میدانند.
به گفته دانشمندان این پراکندگی و جدا شدن از مکان اولیه زندگی و مواجه
شدن با آب های کم اکسیژن رفته رفته بر کاهش جمعیت آنها و به نوعی انقراض
این خرچنگها طی چند میلیون سال گذشته انجامید.